Lêste fardei
Freed 17 jannewaris, The Queen Anne, Commodores Club, dek 12
dit wurdt tink myn lêste stikje fan The Queen Anne ôf. Ik sit hjir yn it hoekje, sjoch út oer it restaurant en it wide wetter. Noch gjin lân te sjen, mar dat sil net lang mear duorje, dan ferskynt der fansels wat. En wat fyn ik dêrfan? Ik ha leau ik leaver dat it sa bliuwt. Ivich trochfarre. Doe’t ik acht dagen lyn jûns op de it dek stie om ôfskie te nimmen fan it lân, hie ik net tocht dat ik my no al weemoedich fiel om dit útsjoch op wetter wetter en nochris wetter tenei misse te moatten. Faak moast ik tinke oan al dy fiskers en seelju dêr’t ik oer lêzen ha, en de drang dy’t se - nei in pear wiken by de frou op it lân - altyd wer hienen om werom nei de see.. Ik tocht al dat soks begriep, mar no hielendal. Je wurde der lytser fan, as je sa tusken de eleminten wetter wyn en loft binne. Je krije grutte ûntsach, foaral as it sa waaide as fannewike. Mar it is fansels ek in soart fan flecht fan wat we as de maatskippij beskôgje. De wrâld op in skip is in oer de see bewegende fakuümwrâld. Mei dit lytse maatskippijtsje fan sa’n trijetûzend (ik wit noch altyd net oft it útferkocht wie) minsken en enorme ferskillen tusken de gasten en it personiel, mei dertuskenyn de minsken dy’t foar ús fertier soargje (lêzingen, de dûns-en bridge en skriuwkursussen, de artysten en gean sa mar troch) moatte je it in stik as wat dagen roaie. Mar dat giet net altyd like fredich hearde ik juster: der is ris in famylje fan in skip ôfset fanwege fjochterij by de waskmasines. Ja, fan in cruiseskip!
Vanochtend in de Chartroom weer uren met Maria gepraat. She is a very charming lady. Nummers uitgewisseld, ik hoop dat ze me de foto nog toestuurt van Maria, Jill en mij, waarop we met onze Charlestonoutfit staan te prijken. Ik kreeg het zelf met mijn kanten vingers niet voor elkaar om mijn mobiel op camerastand te zetten.
Gisteravond weer gequeued voor de Open Dining. Had ik dat maar eerder ontdekt, dat queuen, je komt dan sowieso met anderen aan een tafel die daar ook voor gekozen hebben. En die mensen zijn net wat losser en alternatiever. Ik begon in mijn eentje aan een grote ronde tafel van zes. Daar zit je dan, terwijl iedereen om je heen druk aan het praten en eten is. ‘Wish I had brought my book with me,’ zei ik tegen de jongen die me erheen leidde, maar hij zei dat het goed ging komen. En inderdaad, daar arriveerden Bill en Karen uit Australië en Helen en John uit Kent. Helen en John cruisten voor het eerst (hèhè!), en hadden in Nepal gewoond met hun kinderen. En John had de marathon gelopen in Amsterdam! Ze zagen er bijna alternatief uit. Ik zat naast Karen en na alle verplichte uitwisselingen over de cruise en de woonplaats, vroeg ik wat zij deed in het leven. Tandartsassistente! Nou ja! Ik dus vertellen over mijn laatste boek Spiegel en Sonde en toen ik de angst voor Alzheimer noemde riep ze uit: ‘That’s me! I have to read that. Is it on Kindle?’ Vast, maar het is wel in het Nederlands. Iedereen kijkt altijd heel verbaasd als blijkt dat er ook boeken zijn die niet in het Engels verschenen zijn. Ik vroeg naar ‘The Four Handed Dentistry Method’ en inderdaad, die hanteren ze in Australië ook. Heel grappig was, dat ze hem met haar handen nadeed. Enfin, het was een vrolijke boel bij ons aan tafel, Bill en John konden het goed met elkaar vinden en maakten grapjes en ik kletste mee en was uit het oog verloren dat mijn Engels redelijk ‘poor’ is; dat kwam natuurlijk omdat ik me op mijn kamer had ingedronken met anderhalf glas witte wijn.
Morgen wordt een spannend dagje. Vanavond 23.00 uur moet de ingepakte koffer op de gang staan met een oranje label eraan. Morgen geen ontbijt op bed (ahhh……) maar wel in het restaurant. 9.00 uur moet mijn hut helemaal leeg zijn. Half elf moet ik in de Bright Lights Room zijn voor de embarkatie. (geen idee wat er dan gaat gebeuren, waarschijnlijk de foto voor de immigratiedienst, kijken of het klopt met mijn paspoortfoto) hopelijk kan ik daarna mijn koffer snel bemachtigen en dan word ik losgelaten in Amerika. Op Pier 12 in Brooklyn. Daar staat geen bus en is geen metro. Mijn hotel is in New Jersey, vlak na de Lincoln Bridge. Waar Tony Soprano ongeveer woonde stel ik me zo voor. En die deed er in de auto altijd wel een eindje over om thuis te komen uit het centrum. Enfin, ik zal gelukkig en blij zijn als ik er ben en nog gelukker als Kors ‘s avonds laat daar ook binnenkomt.
Ik bedacht vannacht dat ik zonder dollars en niet precies wetend hoe het gaat in de bus en een nog niet werkende mobiel (want geen Amerikaanse simkaart) in New York aankom. Als een spannend hoofdstuk in een roman over een moeizame emigratie. Dus eerst heb ik die dollars maar gehaald en veel tijd in de vroege ochtend besteed aan het openbaar vervoer van New York. Ik heb uitgevonden dat het lopend naar mijn hotel 2 1/2 uur is (voor mij wordt het dan vier uur) maar dat zie ik mezelf toch niet doen: het is geen Southampton op een zonnige winterochtend. Maria vond het een slecht plan, die bus en die metro en dan weer een bus. “Take a taxi, it is so more save.” Ze zag me overvallen worden door de ‘homeless people’. Ik denk dat ik met mijn roze koffertje de moeite van het overvallen niet waard ben, maar ik ken de mensen hier niet, misschien denken zij er anders over. Ik weet niet wat voor sfeer er op straat heerst, maar goed, we hebben het wel over New York en ik ben op dit hele continent nog nooit geweest. Ik had graag gewild dat ik tegelijk met Kors dat hotel ging zoeken, maar het liep anders.
Ik ga even naar mijn laatste Tea.
Nou, dat wie wer ynteressant. In man dy’t my de hiele tiid net oansjoen hat, neat sei, mar ik hie wol in plak by it rút en de oseaan. Ik koe dus rêstich yn Sally Rooney fierder (side 108 yntusken) en út it rút sjen, mar doe die bliken dat der noch in frou by de man hearde. En dy wie in stik sosjaler. Texanen. Se wienen beide advokaat, wurken de hiele tiid troch en reizgen konstant de hiele wrâld oer. Se rikkemandearre my de Über oan foar myn tocht nei it hotel en fertelde hoe’t it wurke. Kors hie it ek al de Über hân. mar ik tocht oant no ta dat je de Über om morele redenen net brûke meie, mar my der hielendal yn ferdjippe ha ik net, want ik gean noait mei in taksy. Har man hat net fan syn mobyl ôfwest, wie ûnbeskoft tsjin it personiel dat de tee, de cakejes en de scones brocht en op in stuit wie er dúdlik hielendal yn syn elemint troch wat er lies of seach, mar liet dat op in wonderlike wize sjen. Hy drukte syn noas nei ûnderen en gie mei de tonge hinne en wer oer de punt fan dy noas. Reden like my om fuortendaliks echtskieding oan te freegjen. It wie te goar om nei te sjen, hielendal ûnder de Tea. Ik frege my de hiele tiid ôf hoe’t dy frou it mei him úthâlde. Sij wie ek net fuort in plaatsje om te sjen, mar se wie yn alle gefallen aardich nei oare minsken ta en hie fêst net sokke nuvere oanslaggen.
En dit is ek wer wat. Sit ik hjir op it bankje fan myn hut yn de lêste oer de oseaan te sjen en dit te typen, kloppet de stewart oan de doar. ‘Hello, a am cleaning the balcony! Just close the curtains.’ Normaal soe it skip hjoed yn de haven fan New York lizze en hie er dit op in stilsteand skip dwaan moatten, mar no moat er it op folle see dwaan! En it is net waarm…, it is twa graden en it is altyd wiet! Ik it balkon besjen, en yndie, it binne allegear doarkes yn de sydkanten. Hy rint fan it iene nei it oare balkon mei syn wetterslang. Ik ha it advys fan dy Ingelsen net opfolge om dy opt-out oan te freegjen. Omdat it oare personiel, dat ik noait sjoch, mar dat likegoed foar my oan it wurk is, dan neat krijt. Mar no twifelje ik dochs wer om him wat ekstra te jaan.
Ik zal me verkleden en voor het laatst gaan dineren in de Britannia. Daarna de koffer, die al voor het grootste deel ingepakt is, op de gang zetten.
Voor het eerst zie ik iets anders over het water: een licht!
En de kledingstokjes in de kledingkasten klingelen weer tegen elkaar aan. Die hebben de hele week op de bodem van de kast gelegen.