Door New York
sneontemiddei 18 jan
Ja minsken, ik ha it hotel ek noch helle. Ik sit hjir wer mei de skonken langút op bêd tee te drinken, want ik wie hielendal útdrûge fan al dy spanning en it reizgjen.
Eins wie ik juster op bêd gien mei it idee dat ik wol goed sliepe moast en dat ik de ynkomst yn New York mar sjitte litte soe. Ik hie ek gjin idee wannear’t ik de wekker sette moast.. Mar ik skrok samar wekker om healwei fiven en dat seach ik as in teken en ik socht op Google Maps oft dy einlings wer ris nei safolle dagen wat oars as Southampton oanjoech. En ja! Myn stipke stie sawat neist Liberty-Island. Doe koe ik net mear op bêd. Op dek stie it fol mei minsken dy’t dit net misse woenen. Foaroan stie Kelly út Texas op in stoel mei in grutte griene krânse á la It Frijheidsbyld op ‘e holle. Der stienen mear minsken op stuollen en tafels. Allegear foar in moaie foto. Mar as je dan sjogge watfoar suterich risseltaat it jout… je moasten sawysa fergrutsje, want it wie nochal fier fan ús ôf. En dan yn it tsjuster op in bewegende boat.
Ik vond het Vrijheidsbeeld ontroerend. Ze was natuurlijk hel verlicht in het duister, wat het extra mooi maakte, maar ze staat er zo dapper en alleen op dat eiland.
Terug op mijn kamer had ik me ingesteld om om negen uur uit de hut te gaan. Maar daar klopte de stewart aan mijn deur om acht uur. Of ik de kamer wilde verlaten, want de nieuwe gasten waren er al. Oeps, ik had net alles in stelling gebracht om een stuk te schrijven voor dit blog. Maar ze lagen voor op schema en het scheen geweldig goed te verlopen met de bagage voor de mensen die in New York uitstapten. Ze hadden een goed systeem met kleuren, cijfers en tijden waarop je ergens in de boot moest wachten tot je bagage ergens buiten de boot klaar stond.
We liepen de boot af, door van die ongezellige gangen van loodsen die je op haventerreinen hebt en toen, voor mij onverwacht, hing er een bord met ´Welcome in the United States of America´ . Dan staat er het opeens zwart op wit terwijl ik met heel andere dingen bezig was. uitchecken bij Queen Anne, dus dat kaartje dat deuren voor me opende, stelde nu niks meer voor; hopen dat mijn koffer op de goede plek stond en hopen dat het niet al te lang ging duren bij de douane.
De rijen schoten behoorlijk op. Regelmatig moesten we allemaal rechts in de rijen gaan staan zodat de hashhond er langs kon. De Hushpuppie bleef nooit lang ergens staan. De douanevrouw keek me even later wel erg doordringend aan toen ze vroeg of ik drugs of drank had aan te geven. En van al mijn vingers is er nu in Amerika een afdruk.
Omdat ik vind dat je met het openbaar vervoer overal moet kunnen komen, had ik het busidee nog niet losgelaten. En de omgeving leek niet bedreigend. Niet dat ik geen taxi kon krijgen… wel vijf mannen die daar tussen de reizigers rondliepen en een taxi aanboden. (eentje daarvan vroeg ik: is dit de Clinton Wharf? Hij had géén idee…. we stonden er middenop, bleek). Ik had wel de Über-app gedownload (de twee vrouwen uit New York waar ik gister mee aan tafel zat, gingen nooit met de bus en raadden met nadruk de Über aan, zoals echt alle vrouwen die ik tegenkwam en die ik naar het vervoer in New York vroeg. Maar ja, wat zijn dat voor vrouwen? Die reizen idd nooit met een bus) maar ik had twijfels of het voor mij zou werken. En ik had de hele dag tijd. Ik zou zien hoe ver ik kwam. Ik zag geen bedreigingen en enge mensen. En ik had alles uitgepuzzeld, gister op de WiFi van de boot en opgeschreven op een A4. Die A4 was mijn gids.
De eerste twee haltes heb ik gemist omdat ik niet wist waar ik op moest letten. Een bushaltebord hier is vrij onopvallend blauw. Intussen had ik in een winkelje een biljet van 10 dollar gewisseld, want ik had gelezen dat buschauffeurs alleen het precieze bedrag aan contant geld aannamen. Ik kocht een appel. Een man achter me zei dat de rits van mijn rugzak nog open stond. En hij was zo lief hem voor me dicht te doen (nee, er is niets uit. Er zat ook niets in) Dat was dus het eerste menselijk contact dat ik in die ‘vreselijke’ wijk dichtbij de boot had! Even later stopte er een bus bij de halte en de chauffeur vroeg waar ik heen wilde. ‘The centre,’ zei ik en dat leek me voldoende want ik moest op een gegeven moment in 42th Street zijn en voorzover ik weet, is dat het centrum van New York. ‘Which centre?’ vroeg hij. Gelukkig herinnerde ik me dat ik Metrolijn A moest hebben om de bus naar de overkant van de Hudson te bereiken. Hij wees me de halte aan de overkant van de straat aan.. En opeens liep er een redelijk oud vrouwtje ook naar een bushalte te zoeken. Bleek ze op de Queen Anne te zitten. Ze was de wijk ingelopen en wilde met de bus naar Manhattan. Ik zei dat ze maar beter terug kon gaan, want ze moest wel op tijd weer op de boot zijn. De chauffeur van de volgende bus, nam me voor niets mee, want mijn kleingeld wilde hij niet. Eerst reden we weer richting de boot, ‘O, terug bij af’ dacht ik dus al, maar toen een andere richting uit en toen kwam het helemaal goed met de overstap naar de metro A.
Der barden ûnderweis wol wat stomme dingen, mar ik ha it hielendal helle nei it hotel ta!. Minsken holpen my by kaartsjes keapjen, by it troch de poartsjes gean as it net daliks woe omdat ik te stadich mei de ticket dertrochhinne gie. In man tilde myn koffer omheech doe’t ik mei de koffer en mysels troch de útgongspoartsjes fêst kaam te sitten. En by it grutte busstasjon ûnder Port Authority 42th Street, advisearre in man dy’t der wurke dat ik ek in oare bus nimme koe dy’t oer fiif minuten fuortgie ynstee fan mei de goede bus dêr’t ik in healoere foar wachtsje moast. Hielendal oan de ein, doe’t ik al útstapt wie út myn lêste bus, ha ik Google Maps oanset op de djoere Roaming. Ik hie alles mei de oantekeningen op myn A4 dien. (Nee, noch altyd gjin simkaart, ik seach de telefoanwinkels net). En nei in bytsje dwalen, kaam ik hjir, yn it Days Hotel yn North Berghen. In frij grutte keamer en twa twapersoansbêden. Kors sit noch yn de loft, mar sil oer in oere wol lânje tink ik. Hy moat mar moai mei de Über, ik wol him de yngewikkelde tastannen op dat grutte busstasjon P.A.Str net oandwaan. Niis nei de ALDI west om in maaltydsalade ;-).
En wat appte Maria niiskrekt? Se hie in tige ûnbetroubere taksysjauffeur hân. Hy sei dat er net wist wêr’t it Guggenheimmuseum wie en besocht har bedrach belachelik folle te ferheegjen. En doe brocht er har ek noch nei it ferkearde museum. Sjochst wol? Tenei de bus, ha ik werom appt.