En nu samen

moandei 20 jannewaris

Op vaste grond wakker worden is wel even anders dan op de oceaan. Gisterochtend ontwaakte ik deinend, terwijl er niets te deinen viel. Dat was iets heel bijzonders, waarvoor ik nog woorden moet vinden. Vanochtend was het gedein al een stuk minder. Jammer. Ik zou best mijn verdere leven op golven wakker willen worden.

Zaterdag kwart over tien, appte Kors dat hij gedaald was en op JFK Airport stond. Het zou dus nog wel even duren voor hij hier bij mij aan de andere kant van de Hudsonrivier was. Ook werd duidelijk dat het internet dat hij had geregeld, niet werkte en dat hij geen Über, maar een taxi moest nemen. Nou ja…. dat was even minder belangrijk, als hij deze kant maar op zou kunnen komen.

Na een uur wachten vloog het me opeens aan en sloeg de paniek toe. Ik zag mijn zoon ergens aan de kant van de weg liggen, gewond, beroofd en berooid. Want hoe betrouwbaar waren hier de taxichauffeurs? Niet heel erg, gezien de ervaring van Maria. Hij had me vier weken geleden gevraagd of ik hem op kwam halen van JFK, maar ik had gezegd dat ik dat te wat te ingewikkeld vond, zo midden in de nacht, en dat hij oud genoeg was etc etc… Was ik maar niet zo kinderachtig geweest, had ik hem maar gewoon opgehaald …. (voor wie het nog niet opgevallen was, voor het acuut oproepen van een doemscenario draai ik mijn hand niet om) Na nog een kwartier wachten, had ik het niet meer en ik belde hem. Heel duur natuurlijk, want dat gaat via Nederland heen en terug de Oceaan over. Maar wie geeft nou om geld als het om het leven van haar zoon gaat?

‘Hoi Mem, ik stean krekt yn de lobby fan it hotel.’ ….

Vanaf dat moment werd alles anders. Er is nu iemand met wie ik overleg. En dat is toch anders. Bovendien zit ik niet meer op de Queen Anne, maar ben ik toerist in New York en vanaf woensdag in Boston. Dat is voor ons heel bijzonder, maar voor een buitenstaander niet heel erg..

En dan ook nog dit: Alles wat ik vanaf nu zou schrijven gaat over wat Kors en ik samen doen. Kors zit er niet op te wachten dat ik over hem schrijf en dat kan ik me honderd procent voorstellen. Voorlopig stop ik mijn dagelijkse berichtgeving dus.

Voor iedereen die meegelezen heeft tot zover, bedankt voor al jullie enthousiaste reacties. Zo wist ik dat er mensen meeleefden, in de harde storm en met de sociale interacties op de boot en dat was fijn!

Het is acht onder nul, de zon schijnt en er ligt een pak sneeuw. Op naar Manhattan…