The Afternoon Tea
Goedemiddag, het vallende duister over de niet meer zichtbare zee maakt duidelijk dat de eerste hele dag op de Queen Anne aan zijn avond begint. Kom net van een Tea in the Queensroom op dek 2. Op de laagste dekken zijn de meeste restaurants en bars. Voor het plaatje heb ik de aankondiging van mijn scherm genomen want ik ben niet zo van foto´s van eten delen en ik kan ook moeilijk medereizigers gaan fotograferen. Maar geloof me, het waren geweldige scones en heerlijke thee. Ik schoof aan bij …. en Eric uit het Lakedistrict. Met zeer duidelijke ideeën over dat alle problemen in Europa terug waren te voeren op immigranten. Eric stak twee duimen omhoog toen ik vaststelde: ‘Jij bent een Brexitfan.’ ‘Wat moeten ze dan doen met al die immigranten?’ vroeg ik. ‘De boten leksteken zodat ze verdrinken.’ ‘En wat als je zelf zo iemand uit zo’n land was?’ ‘I should die.’ Tsjonge. Zulke mensen ontmoet ik nooit, nou ja, in Heechterp, maar dat telt niet. Ik ben duidelijk mijn bubbel even uit.
Mensen gaan graag over tot het raden van mijn nationaliteit. German? Scandinavian? Nee, Dutch. Oh ja, natuurlijk. En dan volgen de ervaringen met Nederland en Nederlanders. Recht door zee-mensen die hun eigen mening geven zonder dat iemand er om vraagt. Zo leuk…
Dit was hun 41e cruise. Wat is er zo leuk aan cruisen? Omdat je op een heel fijne manier heel veel van de wereld ziet. ‘And the food!’ zei Missis. Ik begon direct een verhaal dat het eten in Engeland niet veel voorstelde en dat mijn moeder dat ook al vond in de jaren ‘70 toen ze ingrediënten moest inslaan om te koken voor ons op de camping en geen groente kon vinden (de aardappelen van de Friese klei gingen sowieso mee in de kofferbak) maar dat viel niet helemaal in goede aarde. Jamie Oliver liet ik toen maar zitten, ook al kreeg ik direct het beeld van al die mensen uit een straat die kookles van Jamie kregen, op mijn netvlies. Tea-en kunnen ze anders wel, die Engelsen. Vroeger ook al. Een high tea was altijd een hoogtepunt tijdens onze Engelse vakanties.
Al veertig keer een cruise gedaan, maar deze deden ze omdat het Panama-kanaal erin begrepen zit. Daar had Maria van gisteren het ook al over. De doorgang van een enorm cruiseship door het Panamakanaal trekt blijkbaar enorm. Toen ze vroegen waar ik mijn brood mee verdiende en ik zei van author vonden ze dat interessant. (zoals altijd). Waar ik over schreef. Toen ik vertelde dat mijn boek over angst voor Alzheimer ging werd het gesprek wat ontspannener, want over vergeetachtigheid en alzheimer heeft iedereen altijd wel wat te vertellen. Bij het afscheid riep Eric dat ik vast over ze ging schrijven. Dus bij deze alvast in mijn blog.
De tee wie werklik hearlik. Eric en de frou smieten der real British in fluts molke yn. En oft it kopke no leech wie of net, it waard hieltyd wer folgetten. En dy scones mei cream & jam… en dy ‘freshly baked treats’ …. sá lekker, it wie hast spitich dat ik siet te praten, mar ik rôp hieltyd mar: ‘Oh how delicious’. Net te swiet, net te folle, net te grut. Ik sil my thús mar talizze op it bakken fan scones, tink ik, dat liket my in nuttige, neistribbensweardige (haha) hobby. Yntusken waard der allegear klassike muzyk draaid, Vivaldi hearde ik lânskommen. Alle tige civilicized.
Op wei nei myn keamer rûn ik achter myn earste Nederlanders oan. Piet en Lydia út Katwijk. Se ferbliuwe in pear hutten fierderop. Earste fraach op in cruiseboat skynt te wêzen: ‘Doe je de hele reis?’ Want sij wol. Fan Southampton nei Southampton. Hoe? Troch it Panamakanaal dus, dan nei San Francisco, westkust Súd-Amearika, troch nei Nij-Seelân en Australië dan wer omheech Honkong, Singapore, nét troch it Suezkanaal, mar om Afrika hinne en sa wer nei Hamburg en Southampton. Fjouwer moanne. Soe ús Inger dat fjouwer moanne lang fikse? Of wikselje de kapiteins inoar ôf? Yn alle gefallen, ik doch in lyts part fan de World Voyage van The Queen Anne en bin hast in loser yn cruiseminske-eagen. Sokke oanbiedingen sjoch ik fansels ek regelmjittich lânskommen sûnt ik dizze cruise boekt ha. Mei gigantyske bedragen derachter. Bysûnder. Ik stel my yn op njoggen dagen, mar fjouwer moanne is wol wat oars. Ik snap wol nei ien dei, datst der oan ferslave rekkest. Ek troch dy Afternoon Tea yn de middei. Moarn wer!