De wyn
snein 12 jannewaris goeiejûn! (voor Nederlands: scroll naar beneden) It is tweintich oer achten, GMT + 2. (net elke nacht giet de klok in oere werom, ik ha even sjoen hoe’t dat sit mei de tiidssônes oer de wrâld. Wat in grillige boel). Jûn de fjirde nacht en sa te fielen de twadde rûzige nacht.
It wie In echte wurkdei hjoed en dat op snein! Net iens mei minsken praat, want se setten my mei it dineren allinne oan in taffeltsje. Hiel slim wie dat net, want ik siet noch te pikerjen oer in dreech te fertalen term. Ik hie hjoed minder ferlet fan sosjaal dwaan yn it Ingelsk. Ik ha deadlines, dus der moat ek wat barre. Juster in leuke tea hân mei Kathy út Texas, dy’t bliid mei myn selsskip wie omdat har nicht net opdaagjen kaam en jûns mei Matthew and Jill út Shropshire. Kelly tocht itselde as ik: dat ús keamers upgrade wie omdat it skip net útferkocht wie. Ik ha noait om in keamer mei útslaande doarren op it balkon frege en ik bin der ek net op yngien as Cunard elke wike frege oft ik net biede woe foar in bettere keamer. En Matthew en Jill joegen goede tips. Se dienen de wrâldreis en hienen fiif koffers. Dy koenen krekt yn de hut. Ik tink dat dy 19 koffers fan earder óf in grapke wienen óf fan hiel oerdreaune minsken.
Hjoed is myn ûnderwerp: de wyn. As ik op it skip rin, hinne en wer de gongen en op en del de treppen, giet it skip ek hinne en wer en op en del. En alles kreaket mei elke beweging mei. Sûnder nei leunigen te gripen op hege hakken nei it restaurant rinne is in keunst. Ik ha alle lege kleanstokjes op de boaiem fan de kasten lein, want dy foelen de hiele tiid mei lûd klingeljen tsjin inoar oan. Minsken mei in soad klean mei ha dêr gjin lest fan, fansels.
Fannacht waard ik hieltyd wekker fan it ûnregelmjittich skodzjen. Je wurde echt wekker as je hinne en wer smiten wurde. Earm persoaniel, dat leit ûnderyn it skip te sliepen sûnder rútsje nei bûten. (ik woe in keamer mei útsjoch op see omdat ik bang bin dat ik mislik wurd as ik de hoarizon net sjen kin) Elk persoanielslid dat ik hjoed spriek hie net sliepe kinnen en de jonge dy’t it moarnsiten brocht hie sels seesiik west. Earlik sein ha ik fannacht ek foar it earst neitocht oer stoarm op see en boaten. Nei tsien minuten op bêd lein hawwe te skodzjen, tocht ik: stel dat ik straks de sân toanen en dan de lange hear, wat dan? En ik wipte fan bêd en helle myn paskes en papieren út de klús want ik tocht: dy ferjit ik oars mei te nimmen as ik sit te wrakseljen mei myn rêdingsfest. It alderearste wat ik ôfrûne tongersdei dwaan moast wie my melde by Assembly A op Dek 2 om myn paske scanne te litten, sadat ik wit wêr’t ik wêze moat as it alarm ôfgiet. Dêr hingje ek de rêdingsboaten. Dat we dêr mei ús trijetûzenen yn sitte moatte , liket my sterk. By de Titanic gie dat ek net hielendal goed. It is In ôfgryslike gedachte dat je oerlevere binne oan it wetter. Ik sit hjir moai yn in lúkse keamer mei tee en de ferwaarming oan, mar trije en in heale meter nei links is dy oseaan al. Wylst ik dit tik begjint it skip alwer aardich te skodzjen. Der sit gjin inkel ritme of regelmaat yn.
Ik bêde mysels del dat ik noch noait heard hie fan in cruiseskip dat kapseize wie, dus dat soe allegearre wol wat tafalle. Kapitein Inger hie it der yn har 12 oere update wol oer, dat it hiel normaal wie foar de tiid fan it jier, dat we ten suden fan in depresje sieten, dat we der mei opsetsin ûndertroch fearen en dat de Queen Anne weagen fan 5 meter maklik oan koe. Fan ‘e middei siet ik yn myn hut te wurkjen en doe wie it soms hielendal wyt foar it rút.
Ik moat it mar oerjaan. Wat moat ik oars?
Oeh…. ik heb de kapitein gemist. Was ik maar de kerk gegaan vanochtend. Ze leidde de dienst!
Gisteravond bijzonder gezellig gedineerd met een echtpaar uit een plaatsje in Shropshire, UK. Hij vroeg: ‘This is your first cruise? Can I give you an advise?’ Hij zei dat ik een opt-out kon aanvragen bij het pursers-office. Cunard rekent alvast de fooien voor het personeel erbij en dan sta je als je afrekent vreemd te kijken van het hoge bedrag dat je dan moet opeens moet betalen. Dat verdelen ze dan onder alle personeel: schoonmaak en restaurantpersoneel. Zodat wij als gasten geen fooien hoeven te geven. Maar je kunt het dus weigeren en zeggen dat je ze liever zelf wat geeft. Laten ze hun personeel maar beter betalen, zei hij. Ik geloof dat hij hiermee kwam nadat ik zei dat het me opviel dat er geen witte mensen bij het personeel waren. Het zijn laagbetaalde baantjes, zei hij als verklaring. Die arme zielen zien hun familie vier maanden niet en moeten hard werkend de hele wereld over.
Vandaag helemaal niemand gesproken. De bibliotheek zat propvol, dus naar De Commodores Club. Alleen het meisje daar gesproken (ze kwam van Lombok, Indonesië) Niet getead maar doorgewerkt aan een vertaling die de deur uitmoet. Daarom vroeg gedineerd en ik werd aan een tafel alleen gezet (gister werd me gevraagd of ik alleen wilde zitten of een tafel wilde ‘sharen’ ) Elke avond is anders. De eerste avonden kregen we ijswater, de tweede champagne. Ik heb trouwens nog een fles champagne in de koelkast. Dat was een welkomstdrankje, maar ik kwam er niet aan toe.
Vanmiddag nog even opgezocht of er wel eens cruiseschepen braken of omvielen in een storm, en toen bleek dat de Noord-Atlantische Oceaan de gevaarlijkste oceaan van de wereld was, omdat hij zo rustig lijkt, maar de hoge golven zo onverwacht komen. Dat heb ik weer. Vaar je relaxed naar Amerika, blijk je je op de gevaarlijkste plek op de aardbol te begeven. De golven kunnen 30 meter worden, zo hoog als een tienverdiepingenflat werd er als pakkend voorbeeld bij gezegd. (laat ik nu net in een tienverkdiepingenflat wonen, dus ja, ik heb een beeld!) De MS München werd in december 1978 door een heel hoge golf verzwolgen en nooit meer terug gevonden. 28 mensen gewoon verdwenen. Het lijkt me niet gezond voor mijn gemoedsrust als ik me verder in deze materie verdiep. Maar ik doe het natuurlijk toch, vooral omdat ik lees dat het code oranje gaat worden wat betreft de wind.
Als foto het schilderij ‘Een schip in volle zee, bij vliegende storm’ circa 1680 door Willem van der Velde. Mijn vader hing het altijd in de herfst op (hij wisselde de schilderijen af per seizoen) ik heb er vaak naar gekeken en me afgevraagd hoe de mensen zich op dat schip voelden. Eenzaam.
Nu nog even lezen in Intermezzo van Sally Rooney. Jongens, wat een goede schrijfster!